No subscription or hidden extras
Read through the most famous quotes by topic #borg
Marcel ise şöyle öldü: Bir gün bütün berduşların Paris'in kent manzarasından silinmelerine karar verilmişti. Sosyal yardım örgütü, aynı zamanda kentin doğru dürüst bir görünümde olmasıyla da ilgilenen ve düşünülebilecek en resmi nitelikteki sosyal yardım örgütünün ilgilileri, polisle birlikte Rue Monge'a geldiler, tek istedikleri, yaşlı adamları yaşama geri döndürmek, dolayısıyla da yaşama hazır olsunlar diye önce yıkayıp paklamaktı. Marcel yerinden kalkıp onlarla birlikte gitti, çok sakin bir adamdı, birkaç kadeh şarap sonra bile hâlâ bilge ve uysal kalabilen bir insandı. Gelmelerini o gün büyük bir olasılıkla hiç umursamamıştı, belki de caddedeki iyi yerine, metronun sıcak havasının mazgallardan dışarı çıktığı yere geri dönebileceğini düşünüyordu. Ama kamunun esenliği için yapılmış olan, içinde çok sayıda duşun bulunduğu yıkanma salonunda sıra Marcel'e de geldi, onu duşun altına soktular ve duş hiç kuşkusuz ne fazla sıcak, ne de fazla soğuktu, ama Marcel yıllardan beri ilk kez çıplaktı ve ilk kez suyun altına girmişti. Daha kimse durumu kavrayıp yardımına koşamadan düştü ve hemen oracıkta öldü. Ne demek istediğimi anlıyor musun! Malina, biraz ne yapacağını şaşırmış gibi bakıyor, oysa ne yapacağını asla şaşırmaz. Bu öyküyü anlatmayabilirdim. Ama duşu bir defa daha hissediyorum, Marcel'in üstündeki neleri yıkamaya hakları yoktu, bunu biliyorum. Eğer bir insan kendi mutluluğun buharları arasında yaşıyorsa, eğer bir insanın "Allah sizden razı olsun"un dışında söyleyecek pek sözü yoksa, o zaman o insanı yıkamaya kalkışmamalı, o insan için iyi olanı o insanın üstünden yıkayıp akıtmamalı, birini olmayan bir yaşam için arındırmaya kalkışmamalı... ↗
If you have feelings about reading, you feel the rhythm of prose or of a poem like music. It awakens something in your soul and then of course you study, read, you grow up and you begin to understand the message and that is the first step towards understanding life. ↗
Non sono mai nato, non mi vergogno di essere nell'equivoco italiota, non mi interessano gli italiani. Qualunque governo come qualunque arte (o tutta l'arte borghese), tutta l'arte è rappresentazione di Stato, è statale. È uno stato che si assiste fin troppo, se no alla mediocrità chi ci pensa? La mediocrità, par excellence, è proprio lo Stato. Lo Stato dovrebbe smetterla di governare, ecco. Si può dare uno Stato senza governo, mi spiego? Non deve amministrare, deve lasciarlo fare a dei privati. ↗
The gods weave misfortunes for men, so that the generations to come will have something to sing about.” Mallarmé repeats, less beautifully, what Homer said; “tout aboutit en un livre,” everything ends up in a book. The Greeks speak of generations that will sing; Mallarmé speaks of an object, of a thing among things, a book. But the idea is the same; the idea that we are made for art, we are made for memory, we are made for poetry, or perhaps we are made for oblivion. But something remains, and that something is history or poetry, which are not essentially different. ↗
The three of them knew it. She was Kafka’s mistress. Kafka had dreamt her. The three of them knew it. He was Kafka’s friend. Kafka had dreamt him. The three of them knew it. The woman said to the friend, Tonight I want you to have me. The three of them knew it. The man replied: If we sin, Kafka will stop dreaming us. One of them knew it. There was no longer anyone on earth. Kafka said to himself Now the two of them have gone, I’m left alone. I’ll stop dreaming myself. ↗
One day or one night—between my days and nights, what difference can there be?—I dreamed that there was a grain of sand on the floor of my cell. Unconcerned, I went back to sleep; I dreamed that I woke up and there were two grains of sand. Again I slept; I dreamed that now there were three. Thus the grains of sand multiplied, little by little, until they filled the cell and I was dying beneath that hemisphere of sand. I realized that I was dreaming; with a vast effort I woke myself. But waking up was useless—I was suffocated by the countless sand. Someone said to me: You have wakened not out of sleep, but into a prior dream, and that dream lies within another, and so on, to infinity, which is the number of the grains of sand. The path that you are to take is endless, and you will die before you have truly awakened. I felt lost. The sand crushed my mouth, but I cried out: I cannot be killed by sand that I dream —nor is there any such thing as a dream within a dream. — Jorge Luis Borges, The Writing of the God ↗
#dream #dreaming #inception #jorge-luis-borges #la-escritura-del-dios
Does it truly make a difference how I’m alive?” I asked him. But he didn’t answer. I walked over to where Hayden stood, resting my hand on his. I looked at the photo he held before making my way along the wall. Every photo was of our family. The family that existed before the accident. The family that existed before I was struck by a car. I wasn’t supposed to remember it, but I did. When they exported my memories and my life from my body, every trace of the accident was supposed to be erased. But it still remained. You can’t erase death. That was what Hayden was trying to tell me. No matter how much he wanted to forget, he couldn’t. ↗
